werken in de thuiszorg

Werken bij de thuiszorg.

Daar sta ik dan een looplijst in mijn hand, met daarop verschillende namen en onbekende straten.

Vandaag ben ik begonnen in de thuiszorg. Eigenlijk begon het als een grap, ik solliciteerde op een advertentie op internet. Wat ik niet verwacht had, was dat ik meteen werd uitgenodigd voor een gesprek en de week daarna al mocht beginnen. Mijn roots liggen in de verpleging, dus dat had ik mee.

En nu sta ik hier, in een voor mij onbekende stad. De straatlantaarns zijn aan en in de grote huizen aan weerskanten van de weg schijnen gezellige lichtjes door het raam naar buiten. Ik ril, waar ben ik aan begonnen. Het liefst zou ik weer naar huis gaan en me nooit meer in deze stad laten zien. Maar mijn verantwoordingsgevoel zegt me dat ik dat niet kan maken, omdat er mensen op me zitten te wachten.

Ik pak mezelf samen en ik ga. Ik ga op pad in deze onbekende stad en voor mij nog onbekendere mensen.

Natuurlijk wordt het een avond vol gekkigheden en rariteiten, waar ik in de grote huizen in de bezemkast verdwijn, in plaats van in de keuken. Waar ik vastzit tussen de traplift en de muur. Ik verdwaal ettelijke keren en ik barst in tranen uit wanneer ik door een achterwacht opgebeld wordt met het verhaal dat meneer X al de hele avond op zijn warme eten zit te wachten.

En toch, als ik na mijn eerste avonddienst zuchtend in de auto ga zitten en naar huis rijd, komt er een dankbaar gevoel over me. Want de mensen waar ik geweest ben waren zo dankbaar en vriendelijk. Ik besef dat deze mensen stuk voor stuk naar de thuiszorg uitkijken, want de eenzaamheid is groot onder oudere mensen. Ik besluit dan ook dat ik door wil zetten, ook al zal het best moeilijk zijn in het begin. Maar voor deze lieve mensen wil ik het doen. Mag ik een heel klein stukje bijdragen in hun dag, waarop ik het fijn voor hen kan maken. Door hen met liefde hun verzorging te geven die ze nodig hebben.

Als ik het bovenstaande lees moet eigenlijk alleen maar lachen. Want ik heb doorgezet, in die onbekende stad met die onbekende mensen. We zijn nu twee jaar verder, de stad en de mensen zijn me eigen geworden. Ik heb allang een vast contract op zak en volg sinds een aantal weken een nieuwe studie IG3.

In de afgelopen 2 jaar heb ik veel verantwoording gekregen en een warme band met mijn collega's en cliënten opgebouwd. Ik heb stiekeme binnenpretjes als ik mezelf de weg hoor uitleggen aan uitzendkrachten. En moet heimelijk lachen als ik ze vertel waarop ze moeten letten als ze naar bepaalde cliënten gaan.

Ik ben dankbaar dat ik dit werk mag doen, weer naar school mag gaan met leuke medestudenten en dat ik met veel liefde en plezier mag werken in de thuiszorg.