tien minuutjes extra
10 minuutjes extra….
Kinderen krijg je om voor te zorgen. Wat in jouw moederschoot zo mooi is gecreëerd, heb je zo lief.
Je zorgt voor je eigen kind zo goed als je maar kunt. En ook al gaat het niet altijd zoals je zou willen en zoals je dacht dat het zou gaan, je hebt het naar je beste weten en kunnen en met alle liefde gedaan.
Je verwacht dan ook dat jouw zoon, je eigen vlees en bloed , voor zijn eigenste moedertje zal zorgen als je oud bent geworden.
Maar wat hard, bikkelhard is het, als niets minder waar blijkt te zijn.
Je bent 96 geworden.
Je slijt je dagen alleen, in je mooie appartement. Ach vermaken kun je jezelf best goed. Je leest wat, puzzelt en kijkt tv.
En dat je wat vergeetachtig bent geworden, daar zit je niet zo mee.
Overdag komt de thuiszorg, voor de nodige hulp met kousen, insuline en het controleren of de medicijnen wel ingenomen zijn. En het praatje wat ze met je maken, dat is altijd even gezellig.
Toch gaat het de laatste tijd een beetje moeizamer. Dus pakt de thuiszorg het bed opmaken en de afwas even mee. En als ze dan toch in de keuken zijn maken ze ook een ontbijtje en zetten ze een kopje thee. Ook de voorpagina van de krant wordt dan nog doorgenomen. Daar kun je dan weer een hele dag op teren, op die tien minuutjes die ze extra bij je zijn.
Tien minuutjes maar.
Die tien minuutjes maken je blij, want de rest van de dag zit je weer alleen.
Maar op je zoon had je niet gerekend. Die geeft aan dat je misschien wel honderd gaat worden. Dat zou weleens in de papieren kunnen gaan lopen. Het zou misschien van zijn erfenis af kunnen gaan.
En wat jij zo gekoesterd hebt in je moederschoot, die je zo liefdevol verzorgd hebt, voor hem ben je een blok aan zijn been geworden.
Je bent je hele leven goed voor hem geweest. Maar hij gunt jou die tien minuutjes extra niet.
Hij trekt de stekker uit onze thuiszorgorganisatie. Gaat naar iemand die niet zoveel tijd bij je kwijt is.
Je krijgt geen tien minuutjes extra van hem.
Want misschien wordt je wel honderd…..Wij hopen het maar!!!